قصه مان را به غم و غصه کشیدی به درک

 سعی کردم که بمانی و بریدی به درک

گریه کردم تو نفهمیدی و رفتی و چه زود

 خبر مرگ دلم را تو شنیدی؛ «به درک»

گفتی و سیل بلاها به سرم جاری شد

و خودت آخر این راه، رسیدی به درک

میوه ی کال غزل بودم و با بی رحمی

زود بر شاخه ی این میوه دمیدی به درک

من که آزاد شدم بی تو به زندانم با

خط مرگی که برایم تو کشیدی به درک

 می کشی از ته دل آه شدیدی به درک

دل زنده است تا بسراید صفای عشق

ما شاعریم تا چه بخواهد خدای عشق

چیزی نیافریده خدا که بشر کند

گل های خام را به جز از کیمیای عشق

شرح وصال باید و درد فراق گفت

کی می توان سرود همه ماجرای عشق؟

خوشتر ندیده عالم امکان به گوش خود

از نغمه های قلب حزین و صدای عشق

پروانه سوخت در بغل شمع و شمع هم

می سوخت تا که فاش بگوید بهای عشق

«یاران هزار ساله ره یار سوی یار

یگ گام بیش نیست ولیکن به پای عشق»

شب هجران تو ما را کشد ای ماه بیا

ای که هستی ز دل خسته ام آگاه بیا

مثنوی های دلم گشته رباعی زیرا

طاقتم رفته ازین دوری جانگاه بیا

در خیال وصف او فکر پریشان غرق شد

روشنای خانه ای در نور ایمان غرق شد

مثل یاران شهیدش پر کشید از این دیار

شک ندارم او در آغوش شهیدان غرق شد

سینه مان پر غم نمود و چشم هامان پر ز اشک

سینه اش را صاف کرد و مثل رندان غرق شد

مثل یک قطره در اقیانوس مردم پیکرش

هم به روی دست ها هم سینه هامان غرق شد

پیرهن مشکی خود روزی کفن خواهد نمود

هر که در عشق به سالار شهیدان غرق شد

این روز ها همه دربند جدایی نادر از سیمین اند

سیمین به سوی جلال رفت...